من که به حکم تو درین کارگاه

از عدم این سو ، زده ام بارگاه

به که چو آوردی و بازم بری

هم به سوی خویش فرازم بری

سر مرا چون همه داننده ای

باز رهانم که رهاننده ای

گر چه تن من ز پی سوز راست

رحمت تو از پی این روز راست

از عمل خود چو نشینم خجل

ذیل کرم پوش برین تنگ دل